Menu
Από τον Γιάννη Στεργή, Πρόεδρο της hyphen SA
Η αλήθεια είναι ότι με το χτύπημα της οικονομικής κρίσης το 2009, η ιδέα της Start-Up πολυδιαφημίστηκε, τονίζοντας ιδιαίτερα το επιχειρηματικό δαιμόνιο του μέσου Έλληνα. «Σύμβουλοι» που μέχρι εκείνη τη στιγμή συμπλήρωναν αιτήσεις και υπέβαλλαν φακέλους ΕΣΠΑ, εν μία νυκτί αναδείχθηκαν σε «εξειδικευμένους συμβούλους Start-Up».
Το πρόβλημα με τον όρο Start-Up στην Ελλάδα, ήταν πασιφανές και στις δέκα περιπτώσεις που θα παρουσιάζονταν στην εν λόγω εκπομπή και όλες οι περιπτώσεις διέπονταν από κάποια κοινά χαρακτηριστικά:
Α) Δεν είχαν τίποτα το καινούριο να προτείνουν ως πρωτοπόρες νεοφυείς επιχειρήσεις. Μπορεί το εμπόρευμα να είχε καινοτόμα στοιχεία, π.χ. ξύλινα γυαλιά οράσεως, μοναδικό αγροτικό προϊόν προς καλλιέργεια, κλπ., αλλά ως προς το επιχειρηματικό μοντέλο και τη συνεισφορά του στην τοπική οικονομία, κανείς δεν είχε επανεφεύρει, έστω, τον τροχό…
Β) Πέρα από το προϊόν, όλοι εντόπιζαν την… καινοτομία στο στοιχείο του «ηλεκτρονικού εμπορίου». Η ηλεκτρονική διεύρυνση της εμπορικής δραστηριότητας μιας επιχείρησης σήμερα αποτελεί κίνηση εκ των ων ουκ άνευ και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα το καινοτομικό σε αυτό.
Γ) Σε καμιάς περίπτωσης το επιχειρηματικό σχέδιο δεν υπήρχαν, όχι απαραίτητα καινοτόμες, αλλά έστω προτάσεις αναφορικά με τα εξής θεμελιώδη στοιχεία για τη λειτουργία μιας επιχείρησης:
* Μεθοδολογία οικονομικού σχεδιασμού και διαχείρισης κέντρων κόστους
* Οργανόγραμμα και μεθοδολογία διαχείρισης ανθρώπινων και μη πόρων
* Σχέδιο ανάπτυξης και επιχειρηματικής διακυβέρνησης
* Σχέδιο χρηματοδότησης και ανταποδοτικότητας
* Όραμα και αποστολή
Κοινώς, αυτές οι Start-Up επιχειρήσεις και οι σχετικές έγγραφες προτάσεις, αποτελούσαν απλά εκθέσεις φιλόδοξων ιδεών, που από την εμπειρία μου, έστρωναν το έδαφος για μια ακόμη απογοήτευση.
Είναι σημαντικό πριν υποβληθεί μια σχετική πρόταση και ιδιαίτερα, πριν αποδώσουμε τον όρο Start-Up σε μια νεοφυή επιχείρηση να ερευνήσουμε: